Jimmy Is Shutting Down...

Έχω βαρέσει μπιέλλα! Έχω βαρεθεί τα πάντα! Δεν θέλω να ξημερώσει! Δεν γουστάρω να ξαναπάω στη δουλεία (λάθος στον τόνο, αλλά δεν το διορθώνω, γιατί κάτι σημαίνει!!!)!



Σήμερα έφυγα τρεις ώρες νωρίτερα, γιατί βάφανε με λαδομπογιά κι η βρογχιτιδά μου χτύπησε κόκκινο. Ήρθα, ασχολήθηκα με το στήσιμο της ιστοσελίδας. Τα μάτια μου άρχιζαν να τσούζουν, οπότε και κατά τις 5 κι αφού γλάρωσα πρώτα στο Beverly Hills, αφέθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα.



Οι οδηγίες στα χάπια που παίρνω γράφουν ως πιθανή παρενέργεια παραισθήσεις. Μέχρι τώρα παραισθήσεις δεν έχω, αλλά μού 'χει πηδήξει τον ύπνο τις τελευταίες μέρες βλέποντας είτε εφιάλτες, είτε τις πιο τρελές ανωμαλίες!



Σήμερα τ' απόγευμα λοιπόν, μεταξύ άλλων είδα στον ύπνο μου την ακατονόμαστη να προσπαθεί να μού βρει γκόμενα. Κι η ανωμαλία δεν ήταν αυτή, αλλά που ούτε στον ύπνο μου δεν μπόρεσα να σηκώσω το χέρι μου να φύγει καμιά ανάποδη μπας κι ισιώσει! Αντιθέτως καθόμουν σα μουρόχαβλος μαλάκας για άλλη μια φορά, να την κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό σαν ζαβλακωμένο κι εκείνη να λέει τις μαλακίες της!



Θα προσπαθήσω να ξανακοιμηθώ κι αν ξαναδώ καμιά ανωμαλία, λέω να ξεκινήσω τα ηρεμιστικά! Μετά τους πνευμονολόγους και τους ωρυλάδες, με περιμένει κι εκείνος ο γιατρός να μου φορέσει τη μπλουζίτσα με τα μακριά μανίκια ανάποδα!



Don't do anything!

Jimmy is shutting down...



ΥΓ. Το παρόν γράφτηκε υπό τη ακρόαση του Radio 297 .

Βρε, Τί υπέροχο μπαλαντοραδιόφωνο που έφτιαξα!

Αααουχ, άντε καληνύχτα! Κι όνειρα γλυκά, ήρεμα, γαλήνια, ερωτικά, αλλά όχι ανωμαλιάρικα!

ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΤΖΟΥΡΑ, Ή ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ !

Όνειρα Οξυγόνο Ζωή



Την ερχόμενη Πέμπτη το βράδυ κλείνω δύο βδομάδες "καθαρός". Τώρα κατά πόσο καθαρός θα μπορούσα να θεωρηθώ μετά από δεκατρεισήμιση χρόνια συνεχούς κι ασταμάτητου καπνίσματος, αυτό είναι μια άλλη ιστορία! Θα χρειαστεί πολύς καιρός να αρχίσουν τα σάπια μου πνευμόνια να οξυγωνοθούν και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ! Πολύ φοβάμαι ότι άργησα πάρα πολλά χρόνια για να πάρω την απόφαση να αναπνεύσω πάλι, να ζήσω και πάλι! Κι ίσως να μην τα καταφέρω πλέον!



Πραγματικά δεν θυμάμαι στο περιβάλλον μου, φίλους και συγγενείς, να υπήρχε κάποιο άλλο πρόσωπο που να κάπνιζε περισσότερο από μένα. Μοναδικές εξαιρέσεις υπήρξαν η θειά μου κι η ξαδέρφη μου, που εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων (οικογενειακών και κατά συνέπεια και ψυχολογικών) του 'δίναν και καταλάβαινε πολύ περισσότερο απ' ότι εγώ! Σε οποιαδήποτε παρέα μου, εγώ ήμουν πάντα αυτός που θα είχε τις λιγότερες τσέπες για να βάλει τα πακέτα που του αναλογούσαν! Τσέπες! Ο μόνιμός μου βραχνάς! Μα, πού να χωρέσουν πορτοφόλι, κλειδιά, δύο κλειστά πακέτα τσιγάρα για καβάτζα κι ένα τρέχων ανοικτό! Κι αν πηγαίναμε μετά και για ποτό; η καβάτζα "λογικά" θα έφτανε στα μισά της και θα έπρεπε στη συνέχεια να βρούμε ανοιχτό περίπτερο, πρωτού στρογγυλοκάτσουμε τον κώλο μας σε κανά καναπέ νταπαντουμπάδικου και μπεκροπιούμε όλοι σαν άλλος Ορέστης Μακρής!

Ο ανεφοδιασμός ήταν απαραίτητος, αναλόγως πάντα με τη διάρκεια της βραδιάς, κι αλοίμονο σ' αυτόν που θα σχολίαζε είτε τον αριθμό της καβάτζας μου, είτε το μέγεθος της συχνότητας του "άναψε-σβύσε", είτε το τρέμουλο των χεριών μου! Μαύρο φίδι που τον έφαγε!

Όλη αυτή η μπουρδελοκατάσταση διάρκεσε 13 χρόνια κι εξίμησι μήνες, συνεχούς και χωρίς την παραμικρή απόπειρα διακοπής του, παρόλα τα προβλήματα που ξεκίνησαν και έγιναν αισθητά από τα πρώτα χρόνια ακόμη!

Σαν τώρα θυμάμαι την Κατερίνα Κ., μια φιλόλογό μου να μας παρακαλάει να το κόψουμε τότε που ΄ταν νωρίς και δεν είχαμε κλείσει χρόνο. Κι όντως στους πρώτους μήνες είναι πιο εύκολο να κοπεί, αφού η ουσία δεν έχει προλάβει να γίνει ανάγκη! Άλλο να το κόψεις στους πρωτους μήνες, όταν δεν κάνεις πάνω από μισό πακέτο κι άλλο μετά τον πρώτο χρόνο, όταν έχεις ήδη αρχίσει να χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα πακέτο την ημέρα για να τη βγάλεις καθαρή!



Φέτος τον Ιούνιο η κατάσταση είχε αρχίσει να "σφύγγει" κι άλλο! Άρχισα να έχω δύσπνοια και πόνους άλλωτε στους πνεύμονες, άλλωτε στην καρδιά, άλλωτε στο στομάχι και κάποιους άλλους "ενδιάμεσους" που δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολο να προσδιοριστούν τί σκατά ήταν! Πολλές φορές χτύπαγα τα πνευμόνια μου, μήπως και σταματήσουν οι πόνοι! Τότε ανέβηκα στα Γιάννενα για τα βαφτίσια των αγγέλων μου. Το βράδυ του πανηγυριού του χωριού μου με είδαν κάποιοι παλιοί, παιδικοί μου φίλοι. Η κατάσταση η ίδια, μέχρι που η Λ. μού 'πε: "Αμάν ρε Δημήτρη με το τσιγάρο! Όλο μ' ένα τσιγάρο στο χέρι είσαι! Δε θα το κόψεις ποτέ;"

Τον Ιούλιο αφού γύρισα στην Αθήνα έκανα την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια να το κόψω. Στην τέταρτη μέρα (νομίζω) υπέκυψα!

Πριν τρεις βδομάδες οι ίδιες έντονες ενοχλήσεις του Ιουνίου εμφανίστηκαν ξανά! Εμφανίστηκαν τώρα που βρίσκομαι ένα μόλις βήμα πριν την πραγματοποίηση ενός από τα δύο παιδικά μου και πιο τρελά μου όνειρά! Δεν ξέρω αν θα προλάβω, το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να προλάβω!

Την πιο προηγούμενη Πέμπτη που μας πέρασε σταμάτησα το τσιγάρο. Σήμερα μού 'πε κάποιος "Μήτσο, δεν σε είχα για τόσο δυνατό!" ΧΑ! Δεν είμαι!

Η πραγματικότητα είναι ότι δεν το 'κοψα ποτέ! Δεν πρόλαβα!

Απλώς δεν μπόρεσα να ρουφήξω άλλη τζούρα! Κι αισθάνομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι αν ξαναρουφήξω την παραμικρή τζούρα, τότε μπορεί να 'ναι κι η τελευταία μου!

...Κι αν αναρωτιέσαι εσύ αναγνώστη τώρα, πόσο μαλάκας είμαι που κάθησα νυχτιάτικα κι έγραψα αυτό το σεντόνι, τότε αναρωτήσου επίσης πόσο μαλάκας είσαι κι εσύ, που έκατσες και το διάβασες όλο ανάβωντας άλλο ένα τσιγάρο παρέα με τον καφέ σου και φέρνοντας το Χάρο ένα βήμα πιο κοντά σου!

Δεν τον αισθάνεσαι να έρχεται;

Για πες μου τώρα "μικρέ" κι "αδύναμε" τί 'ναι αυτό που θες πραγματικά;

Την τελευταία σου τζούρα, ή τα όνειρά σου;



ΥΓ. Το δημοσίευμα ανέβηκε από το κινητό απευθείας! Συγγνώμη για τα όποια λάθη μου!