Powered By Blogger

Dark Side

...εξερευνώντας τη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού...


e-mail:


BLOODY ROSE.....Dark Side.....BRPC.....BLOODY LINKS
BLOODY ROSE Feed.....Dark Side Feed.....BRPC Feed
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ο Jimmy Bloody Rose δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 17, 2006

Πικρή ζωή! Πικρή όπως η μπύρα που ζεστάθηκε!

Απόψε αποφάσισα να ξαναμπώ και να δημοσιεύσω στο ημερολόγιο της αποκάλυψης τα αισθήματά μου. Θα μείνω να γράφω μέχρι να ζεσταθεί η τρίτη μπύρα και να μην πίνεται πια. Έτσι όπως δεν πίνεται πια κι αυτό που αποκαλούν ζωή. Ίσως είναι ένας τρόπος για να αποφύγω να ξανακυλήσω σε περσυνές καταστάσεις τσιγάρα-αλκοόλ μέχρι τελικής πτώσης.
Αλήθεια τι είναι ζωή έχετε ποτέ σκεφτεί; Μια σταγόνα στον απέραντο ωκεανό που λέγεται αιωνιότητα που νομίζεις μεγαλώνοντας ότι αυτή η σταγόνα είναι τόσο πολύ που μέσα από αυτή μπορεί να ξεδιψάσει όλος ο κόσμος! Μια ψευδαίσθηση –μέσα στις πολλές– που αποκτάμε μεγαλώνοντας και που κανείς δεν προσπάθησε ποτέ να μας γκρεμίσει. Το γιατί δεν ξέρω. Δεν ξέρω ποιον βολεύει αυτή η ψευδαίσθηση! Και νομίζω ότι δεν θα μάθω ποτέ.
Γεννιέσαι και πιστεύεις ότι όλα θα είναι πάντα καλά. Με τους ανθρώπους που μεγάλωσες, με τους ανθρώπους που συνάντησες αργότερα και κόλλησες, με ό,τι κέρδισες με ιδρώτα και αίμα όλα αυτά τα χρόνια της ζωής σου. Και ξαφνικά ξημερώνει μια μέρα και αρχίζεις να τα χάνεις όλα ένα-ένα με τη σειρά. Έρωτες, φίλους, αδέρφια, γονείς. Όλους έναν-έναν!
Ο χρόνος αρχίζει να παίρνει μια άλλη τροπή για σένα! Μια άλλη μορφή! Τα άσχημα γεγονότα τρέχουν. Τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τόσο που ζαλίζεσαι και θέλεις να κατέβεις. Να κάνεις ένα διάλλειμα για ένα τσιγάρο. Αντίθετα τα όμορφα πράγματα αργούν να έρθουν. Κι αργούν τόσο πολύ που νομίζεις πως δεν θα ξαναρθούν ποτέ!
Το πρόσωπο σου τότε στεγνώνει και δεν χαμογελά ποτέ πια. Ακόμα κι αν κάποτε υπήρξες ο παλιάτσος της παρέας και έκανες τους άλλους να γελούν. Τώρα που πάνε τα πράγματα «θετικά» εσύ καλείσαι να γίνεις και πάλι ο παλιάτσος. Και θα πρέπει να κρύψεις τον πόνο σου και να χαμογελάς. Γιατί το χαμόγελό σου δίνει δύναμη σε αυτούς που σε αγαπούν.
Δύσκολος ρόλος. Ο δυσκολότερος που καλείσαι να παίξεις στη ζωή σου και πρέπει να τον παίξεις τέλεια! Να μην καταλάβει κανείς τίποτα! Όπως δεν κατάλαβες κι εσύ πως από το γκρίζο πέρασες στο μαύρο!
Μα άσε το μαύρο να υπάρχει μόνο μέσα σου! Γιατί έξω χρειάζεσαι κόκκινο, μόνο κόκκινο. Όπως όταν βάφονται οι ινδιάνοι σε πόλεμο. Γιατί είσαι πολεμιστής και δεν πρέπει να το βάλεις κάτω. Δεν πρέπει να φύγεις. Δεν πρέπει να παραιτηθείς. Ο πολεμιστής μένει όρθιος, συνεχίζει όρθιος και πεθαίνει όρθιος. Όρθιος και με χαμόγελο. Κι ας είχες μια πικρή ζωή. Χαμογέλα μου λοιπόν! Χαμογέλα μου!
The warrior’s son,
Jimmy Bloody Rose
Κορυδαλλός


Υ.Γ. Από την Τετάρτη το βράδυ προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τη νέα τάξη πραγμάτων στη ζωή μου. Ίσως η όλη φάση η διαδικτυακή να παγώσει για κάποιους μήνες. Ίσως όταν ξαναβρώ τη δύναμη που είχα, να συνεχίσω αργότερα. Πάντως τώρα έχω ανάγκη να μείνω μόνος να ηρεμήσω!
Τα λέμε…
Jimmy Bloody Rose
Κορυδαλλός

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 10, 2006

Ξανθιές Σκιές Από Το Παρελθόν



Προχτές βράδυ μόλις έφτιαξα την playlist για την εκπομπή μου, βγήκα στο πίσω μπαλκόνι του δωματίου μου να κάνω ένα τσιγάρο για να ξεχαρμανιάσω πριν το δίωρο κι εκεί που κάπνιζα είδα ξαφνικά μια ξανθιά γυναικεία μορφή να πλησιάζει προς το σπίτι μου.
Ο ήχος από τα πέδιλα γνώριμος από το παρελθόν!
Το ίδιο βήμα. Αργό και σταθερό, σίγουρο, σα να πρόκειται να πατήσει και πάλι όλο τον ανδρικό πληθυσμό. Αυτό το βήμα! Βήμα πάντα αψυχολόγητο! Κρύβει απόλυτα κάθε συναίσθημα. Στενοχώρια, λύπη, χαρά, ή ευτυχία. Βήμα επιτυχημένης καριερίστας.
Η σκιά από το παρελθόν κατευθύνθηκε προς το αμάξι που ήταν παρκαρισμένο στη γωνία. Ύστερα από λίγο το αμάξι –το ίδιο ασημί αμάξι που κάθε φορά ψάχνω να δω τη μορφή της οδηγού!- έκανε λίγο όπισθεν κι έφυγε!
Έφυγε μακριά, όπως έφυγα κι εγώ πριν ενάμιση χρόνο!
Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που είδα! Μου κάνει πλάκα ο Θεός! Για άλλη μια φορά μου κάνει πλάκα και γελά μαζί μου σα μαλάκας!
Αλήθεια άνοιξες πάλι τα μαλλιά σου; Όπως τότε που σε γνώρισα!
Πού πήγες; Στο πανηγύρι στη πλατεία να ψωνίσεις; Ή μήπως στα μαγαζιά της Αθηνάς; Τί είχες μέσα στη σακούλα; Για ποιόν;

Σε παρακαλώ πολύ γλυκειά μου, κάνε μου μια χάρη! Μην ξαναπαρκάρεις απέναντι από το σπίτι μου! Και γενικώς μην ξαναπλησιάσεις την περιοχή μου! Γιατί την επόμενη φορά φοβάμαι πως δεν θα κρατηθώ! Δεν θα χάσω τη μιλιά μου ως συνήθως!
Φοβάμαι πως θα φωνάξω με όλη μου τη δύναμη πόσο πολύ μου έλειψες ενάμιση χρόνο τώρα! Πόσο μου λείπεις από την καθημερινότητά μου! Πόσο μου έλειψε η γκρίνια σου, η μουρμούρα σου!
Τα μόνα που δεν μου έλειψαν είναι τα επικίνδυνα παιχνίδια σου που φρόντιζες να κάνεις πάντα μπροστά μου!
Άλλη φορά φρόντιζε να παρκάρεις κάτω από την Πέτρου Ράλλη! Στη γειτονιά σου!
ThanX X!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 05, 2006

The end of laughter and soft lies


This is the end, beautiful friend
This is the end, my only friend
The end

It hurts to set you free
But you'll never follow me

The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die

This is the end

Όπως πάντα CandyBlue μετά τις απαντήσεις σου, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και με σεβασμό κάνω τουμπεκί ψιλοκομμένο, αλλά βρε Άννα όπως λέει κι ο ποιητής -με τον οποίο δεν είσαι η μόνη...- πονάει όποτε αναγκάζεσαι να γυρίσεις σελίδα! Κι όσες περισσότερες φορές γυρνάς σελίδα, τόσο κάθε φορά γίνεται και πιο δύσκολο!
Πολύ δύσκολο!
ThanX! Για τα λόγια σου, μου έδωσαν δύναμη, απίστευτη θετική ενέργεια!

Κάποιες φορές οι ραδιοφωνικές και διαδικτυακές φιλίες είναι πολύ πιο αληθινές και πιο ουσιαστικές από τις προσωπικές, καθημερινές (με άμεση προσωπική επαφή) και υποτίθεται "πραγματικές" που όταν τις έχεις ανάγκη να μιλήσεις είναι πάντα απούσες!

Η φωτό και οι στίχοι είναι cut & paste από το επίσημο site τους www.thedoors.com, όπου βρήκα και το ακόλουθο link που είναι ένα net radio που παίζει μόνο doors. Για πιο γρήγορο αποτέλεσμα μην το κλικάρεις απευθείας. Κάνε copy και μετά paste στο τετράγωνο-κουμπί "url" του winamp.
http://stream.hipdesign.net:8000/doorsradio

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 03, 2006

Τέλος Εποχής! Τέλος Μιας Ζωής!


Φίλη μου CandyBlue
σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου, αν και πίστεψέ με όσο σιροπάκι κι αν υπάρχει δεν φτάνει για τις πληγές! Στο τέλος θα πάθω ζάχαρο!
Όσο για το τί είναι αυτό που με πανικοβάλει δεν ξέρω αν μπορώ να εκφράσω με λέξεις τα συναισθήματά μου. Ίσως είναι ζήλεια και πικρία μαζί!
Ζήλεια, γιατί έχει περάσει πολλής καιρός από την τελευταία φορά που αισθάνθηκα όπως οι επιβάτες του λεωφορείου. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει δεν έχω καταφέρει να νικήσω αυτό το "πνίξημο"!
Πικρία, γιατί τον τελευταίο καιρό κάποιοι άνθρωποι στο περιβάλλον μου -σχεδόν όλοι- αποφάσισαν να γυρίσουν σελίδα. Συνειδητοποίησαν ξαφνικά ότι ό,τι τους πρόσφερα ήταν λίγο ή καλύτερα ότι δεν με έχουν πλέον αναγκη και δεν χρειάζεται στο εξής να συνεχίσουν οι ζωές μας παράλληλα!
Τέλος Εποχής!
Τέλος Μιας Ζωής!
Τον τελευταίο καιρό έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τις επιλογές των άλλων! Έτσι αποφάσισαν, έτσι ας γίνει!
Ο προορισμός μου ολοκληρώθηκε...!
The Doors - The End
Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη διαδικτυακή μου φίλη CandyBlue που "καρφίτσωσε" το πρώτο σχόλιο στον "πίνακά" μου (το πρώτο σε όλα τα sites μου), σπάζωντας τον ατέλειωτο, κουραστικό μου μονόλογο, αλλά κυρίως γιατί με προκάλεσε να δώσω απαντήσεις, ακόμα κι αν δεν τις διαβάσουν ποτέ οι άνθρωποι τους οποίους αφορούν!
CandyBlue ThanX! ...και χρόνια σου πολλά, πάντα με χαμόγελο!