Πικρή ζωή! Πικρή όπως η μπύρα που ζεστάθηκε!

Απόψε αποφάσισα να ξαναμπώ και να δημοσιεύσω στο ημερολόγιο της αποκάλυψης τα αισθήματά μου. Θα μείνω να γράφω μέχρι να ζεσταθεί η τρίτη μπύρα και να μην πίνεται πια. Έτσι όπως δεν πίνεται πια κι αυτό που αποκαλούν ζωή. Ίσως είναι ένας τρόπος για να αποφύγω να ξανακυλήσω σε περσυνές καταστάσεις τσιγάρα-αλκοόλ μέχρι τελικής πτώσης.
Αλήθεια τι είναι ζωή έχετε ποτέ σκεφτεί; Μια σταγόνα στον απέραντο ωκεανό που λέγεται αιωνιότητα που νομίζεις μεγαλώνοντας ότι αυτή η σταγόνα είναι τόσο πολύ που μέσα από αυτή μπορεί να ξεδιψάσει όλος ο κόσμος! Μια ψευδαίσθηση –μέσα στις πολλές– που αποκτάμε μεγαλώνοντας και που κανείς δεν προσπάθησε ποτέ να μας γκρεμίσει. Το γιατί δεν ξέρω. Δεν ξέρω ποιον βολεύει αυτή η ψευδαίσθηση! Και νομίζω ότι δεν θα μάθω ποτέ.
Γεννιέσαι και πιστεύεις ότι όλα θα είναι πάντα καλά. Με τους ανθρώπους που μεγάλωσες, με τους ανθρώπους που συνάντησες αργότερα και κόλλησες, με ό,τι κέρδισες με ιδρώτα και αίμα όλα αυτά τα χρόνια της ζωής σου. Και ξαφνικά ξημερώνει μια μέρα και αρχίζεις να τα χάνεις όλα ένα-ένα με τη σειρά. Έρωτες, φίλους, αδέρφια, γονείς. Όλους έναν-έναν!
Ο χρόνος αρχίζει να παίρνει μια άλλη τροπή για σένα! Μια άλλη μορφή! Τα άσχημα γεγονότα τρέχουν. Τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τόσο που ζαλίζεσαι και θέλεις να κατέβεις. Να κάνεις ένα διάλλειμα για ένα τσιγάρο. Αντίθετα τα όμορφα πράγματα αργούν να έρθουν. Κι αργούν τόσο πολύ που νομίζεις πως δεν θα ξαναρθούν ποτέ!
Το πρόσωπο σου τότε στεγνώνει και δεν χαμογελά ποτέ πια. Ακόμα κι αν κάποτε υπήρξες ο παλιάτσος της παρέας και έκανες τους άλλους να γελούν. Τώρα που πάνε τα πράγματα «θετικά» εσύ καλείσαι να γίνεις και πάλι ο παλιάτσος. Και θα πρέπει να κρύψεις τον πόνο σου και να χαμογελάς. Γιατί το χαμόγελό σου δίνει δύναμη σε αυτούς που σε αγαπούν.
Δύσκολος ρόλος. Ο δυσκολότερος που καλείσαι να παίξεις στη ζωή σου και πρέπει να τον παίξεις τέλεια! Να μην καταλάβει κανείς τίποτα! Όπως δεν κατάλαβες κι εσύ πως από το γκρίζο πέρασες στο μαύρο!
Μα άσε το μαύρο να υπάρχει μόνο μέσα σου! Γιατί έξω χρειάζεσαι κόκκινο, μόνο κόκκινο. Όπως όταν βάφονται οι ινδιάνοι σε πόλεμο. Γιατί είσαι πολεμιστής και δεν πρέπει να το βάλεις κάτω. Δεν πρέπει να φύγεις. Δεν πρέπει να παραιτηθείς. Ο πολεμιστής μένει όρθιος, συνεχίζει όρθιος και πεθαίνει όρθιος. Όρθιος και με χαμόγελο. Κι ας είχες μια πικρή ζωή. Χαμογέλα μου λοιπόν! Χαμογέλα μου!
The warrior’s son,
Jimmy Bloody Rose
Κορυδαλλός


Υ.Γ. Από την Τετάρτη το βράδυ προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τη νέα τάξη πραγμάτων στη ζωή μου. Ίσως η όλη φάση η διαδικτυακή να παγώσει για κάποιους μήνες. Ίσως όταν ξαναβρώ τη δύναμη που είχα, να συνεχίσω αργότερα. Πάντως τώρα έχω ανάγκη να μείνω μόνος να ηρεμήσω!
Τα λέμε…
Jimmy Bloody Rose
Κορυδαλλός