The Blue Bus Is Calling Us...

Παρασκευή απόγευμα. Άλλη μια κουραστική μέρα επιτέλους τελείωσε! Άλλη μια μίζερη εβδομάδα έλαβε τέλος! Παίρνω το δρόμο για το γυρισμό. Δρόμος που από τη κούραση και το καμίνι της Αθήνας μοιάζει να έχει μεγαλώσει τερατωδώς! Δρόμος που μοιάζει με το τελευταίο δρόμο Του προς το Γολγοθά!

Ανάγκη για φυγή, ανάγκη για λύτρωση. Μα, μια λύτρωση που φαίνεται ολοένα να απομακρύνεται, όσο κι αν μάταια προσπαθείς να τη φθάσεις! Πλησιάζω τη στάση του λεωφορείου. Αυτή τη φορά δεν φαίνεται να ανοίγει την απόσταση μεταξύ μας. Την πλησιάζω! Το νιώθω την πλησιάζω! Μα λίγα μέτρα πριν φτάσω, το λεωφορείο μου περνάει γρήγορα μπροστά από τα μάτια μου. Αυτό ήταν! Τώρα ξέρω ότι η απόσταση μεταξύ μας μεγάλωσε στα ξαφνικά.

Μετά από τέσσερα τσιγάρα αναμονής -και βάλε, αλλά έλα που δεν είμαι φουγάρο- φτάνει το επόμενο λεωφορείο της γραμμής. Η τύχη μού χαμογελά -πάντα φαινομενικά- και βρίσκω να καθίσω! Κι ενώ νόμιζα ότι η διαδρομή τελείωσε, άρχισε πάλι εκείνη να απομακρύνεται!
Μπροστά μου κάθεται ένα ζευγάρι μετεφηβικής ηλικίας να ξεκινάει το ταξίδι του για διακοπές, παρέα πάντα με τις απαραίτητες αποσκευές. Πίσω μου μια κοπέλα σαλιαρίζει μέσω κινητού τηλεφώνου με τον γκόμενο της. Μια άλλη πίσω από τον οδηγό τηλεφωνεί στη φίλη της για να συνεννοηθούν για το αργοπορημένο ραντεβού τους για καφέ, αλλά και για το τί θα επακολουθήσει του καφέ. Όλες φάτσες χαρούμενες, πρόσωπα χαμογελαστά! Φαινομενικά ευτυχισμένα. Χαζοχαρούμενα ευτυχισμένα!

Τόση πολύ ευτυχία που αρχίζω να πνίγομαι! Αρχίζω να ιδρώνω και να τρέμω. Πνίγομαι και προσπαθώ να κρατηθώ να μην βήξω και διαταράξω την επιφανειακή γαλήνη τους. Λες και αν έβηχα θα τους διέκοπτα τον βαθύτερο ειρμό των σημαντικότερων σκέψεών τους! Προσπαθώ να κάνω όση υπομονή μπορώ, για να μειώσω τη διαφορά της μεταξύ μας απόστασης. Προσπαθώ να εξαντλήσω κάθε περιθώριο αντοχής που μού έχει ακόμα απομείνει. Όμως δεν αντέχω! Όχι! Δεν αντέχω άλλο!

Μόλις συμπληρώνονται τα δύο τρίτα της διαδρομής του λεωφορείου και λίγα μέτρα προτού φθάσει στην επόμενη στάση σηκώνομαι απότομα, με γρήγορες, κοφτές κινήσεις που δεν σηκώνουν δεύτερη σκέψη και πατάω το κουδούνι για να κατέβω. Αυτό ήταν! Πέρασε! Ένα αίσθημα ελευθερίας προσπαθεί να επαναφέρει τις ισορροπίες μέσα μου! Το να κάνει κάποιος μέσα σε αυτό το καμίνι το ένα τρίτο της απόστασης με τα πόδια δεν είναι και λίγο! Αλλά εγώ θα προτιμούσα να πήγαινα στη Θεσσαλονίκη με τα πόδια και να αισθάνομαι Ελεύθερος, παρά να καταπιέζομαι και να καταπιέζω τις αισθήσεις μου.

Too Much Happiness For Me!

Happy bus fucks your heart!