Powered By Blogger

Dark Side

...εξερευνώντας τη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού...


e-mail:


BLOODY ROSE.....Dark Side.....BRPC.....BLOODY LINKS
BLOODY ROSE Feed.....Dark Side Feed.....BRPC Feed
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ο Jimmy Bloody Rose δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή!

Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

Ο κόμπος στο λαιμό δεν φεύγει, δε γουστάρω να πιω αλκοόλ απόψε. Πάω να φτιάξω καφέ κι αν δεν μου περάσει, τότε δεν θα το αποφύγω!
Το παρακάτω μου θυμίζει τόπους, πρόσωπα, μα κυρίως νεκρά όνειρα!
Καλή σας ακρόαση!

Lauren Christy - 7. The Color Of The Night

You and I moving in the dark
Bodies close but souls apart
Shadowed smiles and secrets unrevealed
I need to know the way you feel


I'll give you everything I am
And everything I want to be
I'll put it in your hands
If you could open up to me oh
Can't we ever get beyond this wall

'Cause all I want is just once
To see you in the light
But you hide behind
The color of the night

I can't go on running from the past
Lave has torn away this mask
And now like clouds like rain I'm drowning and
I blame it all on you
I'm lost - God save me...


'Cause all I want is just once
To see you in the light
But you hide behind
The color of the night


'Cause all I want is just once
Forever and again
I'm waiting for you, I'm standing in the light
But you hide behind
The color of the night

Please come out from
The color of the night



Φέτος, σε αυτές τις εκλογές έχω έναν κόμπο στο λαιμό!
Δεν πειράζει!
Πάω να βάλω ένα τσιπουράκι από εκεί πάνω, να φτιάξω και λίγο γαλοτύρι να βάλω πάνω στο ψωμί και θα μου περάσει!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006

Έτσι για να θυμάμαι το πόσο κάλπικη είναι η ψυχή σου!

Απόψε πέταξα το επιτραπέζιο ημερολόγιο του 2003 που είχα στο γραφείο μου και που είχε κολλήσει τα τελευταία 3 χρόνια στη σελίδα της 29ης Ιουλίου. Κράτησα τη συγκεκριμένη σελίδα, αφού έγραψα πρώτα «Σήμερα Μήτσο πιάστηκες ΜΑΛΑΚΑΣ» και μαζί με δύο ψηφοδέλτια που βρήκα το όνομά σου, τα έβαλα στο φάκελο που έχω τα στιχάκια που τα μισά από αυτά τα έγραψα για σένα! Έτσι για να θυμάμαι το πόσο κάλπικη είναι η ψυχή σου!

Κάθε φορά που πεθαίνει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, κάθε άνθρωπος που αγάπησα και έβαλα κάποτε πολύ ψηλά στη ζωή μου μού είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσω και πάντα πονάω πολύ. Αυτός ο πόνος στην καρδιά! Πάντα ο ίδιος! Σαν κεραυνός που πέφτει συνήθως πάντα εν αιθρία. Εκεί που δεν τον περιμένεις. Και σε χτυπάει με τόσο υψηλή τάση, χιλιάδων βολτ, που νομίζεις ότι θα μείνεις εκεί και δεν θα τη γλυτώσεις! Παράλληλα με τον πόνο αυτό υπάρχει πάντα κι αυτός ο κόμπος στο λαιμό! Κόμπος που σε δυσκολεύει αφόρητα να ανασάνεις από την αδικία και την έλλειψη κατανόησης. Γιατί ό,τι έκανες και ό,τι είπες πήγε χαμένο, το πήρε ο άνεμος, παρεξηγήθηκε, ή κι ακόμη δεν εκτιμήθηκε ποτέ από κανέναν. Κανέναν!

Πιστεύεις σε ανθρώπους που νομίζεις ότι αξίζουν τη πίστη σου, γιατί είναι ουσιαστικοί. Και τελικά το μόνο ουσιαστικό που υπάρχει στη ψυχή τους είναι το τερατώδες «εγώ» τους, το προσωπικό τους συμφέρον. Πώς θα περάσουν καλύτερα, πώς θα αποφύγουν ευκολότερα τις δυσκολίες της ζωής τους, εκμεταλλευόμενοι πάντα τις δικές σου αδυναμίες, αδυναμίες προς τα πρόσωπά τους, αδυναμίες προς αυτό που πιστεύεις και αγαπάς. Και οι αδυναμίες όσο κι αν θες, όσο κι αν προσπαθείς να τις κρύψεις δεν κρύβονται. Κι ό,τι δεν κρύβεται, φαίνεται και τότε τη γάμησες! Σε εκμεταλλεύονται οι πάντες γνωρίζοντας την αχίλλειο πτέρνα σου.

Η ιστορία που με έκανε να κάνω την τελευταία αφιέρωση-δημοσίευμα ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα κλείνοντας ολοκληρωτικά έναν κύκλο στη ζωή μου 3,5 περίπου χρόνων και θα προσπαθήσω με σεβασμό προς τον εαυτό μου και τη ψυχή μου να την εξιστορήσω, προσπαθώντας να αποκλίσω κάθε ίχνος οργής!

Την πιο προηγούμενη Πέμπτη (28/9/2006) ένας συνάδελφός μου είχε βγει για λίγο εκτός γραφείου και προσπάθησε να με πάρει στο κινητό μου για να μου πει κάτι για τη δουλειά, αλλά τελικά δεν μπόρεσε να πιάσει! Γυρνώντας μέ ρώτησε αν το είχα κλειστό, του απάντησα όχι. Σημειωτέων ότι το κινητό μου δεν το κλείνω ποτέ, είναι επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανοικτό και κυρίως δεν συνηθίζω να αλλάζω αριθμούς – συνδέσεις σαν να είμαι εγκληματίας προσπαθώντας να αποφύγω κάποιον που με κυνηγάει! Το κινητό μου όντως ήταν ανοικτό, αλλά δεν είχε δυνατό σήμα, ήταν μόνο μια γραμμή. Σκέφτηκα να το κλείσω και να το ξανανοίξω, αλλά είχα αφήσει στη «δημιουργία μηνύματος» κάτι σημειώσεις από το προηγούμενο βράδυ που δεν είχα χώρο να τις αποθηκεύσω και θα τις έχανα αν το έκλεινα. Το κινητό μου για μένα παίζει το ρόλο κι ενός κινητού ημερολογίου-σημειωματάριου, συνηθίζω να γράφω από ώρες προγράμματος ημέρας, μέχρι και στίχους. Κι έτσι το άφησα να το κλείσω μετά, αφού πρώτα θα έγραφα τη σημείωσή μου.

Τελικά ξέχασα να το κάνω εκείνη τη μέρα και το έκανα το Σάββατο (30/9/2006) το πρωί. Ανοίγοντας το, το σήμα του επανήλθε κανονικά με τέσσερις γραμμές και ταυτόχρονα ήρθε ένα μήνυμα sms ειδοποίησης κλήσεων στο οποίο ήταν δύο αριθμοί. Ο ένας από την κλήση του συναδέλφου μου την Πέμπτη το πρωί και ο δεύτερος …

Ω! Τι έκπληξη! Από τη κοπέλα που τα 3,5 τελευταία χρόνια είχα βάλει πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μου. Από εκείνη που εξαιτίας της είχα τροποποιήσει όνειρα, σχέδια, αποφάσεις ζωής συνυπολογίζοντας την πάντα και κυρίως να μην έχει άσχημο αντίκτυπο σε εκείνη οποιαδήποτε πράξη μου, οποιαδήποτε απόφασή μου.

Πρώην άμεση συνεργάτης μου που εξαιτίας του ότι δεν άντεξα άλλο να με εκμεταλλεύεται και να με κάνει με τα παιχνίδια της να πονάω, παραιτήθηκα από την παλιά μου εργασία, μα κυρίως παραιτήθηκα από το να την διεκδικώ!

Την αγαπούσα όπως δεν είχα ξαναγαπήσει έτσι ποτέ άλλον άνθρωπο και ήμουν πάντα προστατευτικός για εκείνη. Σε σημείο που όλοι το είχαν καταλάβει και όσοι συνάδελφοι λέγανε κακίες για εκείνη -επειδή ήταν και λίγο στρίγγλα- φρόντιζαν να κόβουν την κουβέντα μπροστά μου!

Από εκεί έφυγα πριν 1,5 χρόνο περίπου τον Απρίλιο του 2005, Μεγάλη Πέμπτη νομίζω 28/4/2005 ήταν. Εκείνη με αποχαιρέτησε με το βλέμμα λυπημένου ορφανού, όχι γιατί έχανε ένα φίλο, αλλά γιατί για το επόμενο χρονικό διάστημα έχανε τη βολή της! Λες και ήμουν κηδεμόνας της και είχα την υποχρέωση να ’μαι πάντα δίπλα της, σε κάθε δύσκολη στιγμή της!

Στη συνέχεια εγώ εργάστηκα σε ένα λογιστικό γραφείο, σε δύο υπέροχους ανθρώπους για τους οποίους μόνο αγάπη κι ευγνωμοσύνη έχω, αλλά που όμως δεν μπόρεσα να συνεχίσω για λόγους ψυχολογικούς. Έτσι μέσα σε είκοσι μέρες –πριν καν προλάβουν να μου κάνουν πρόσληψη- σταμάτησα. Θυμάμαι μια μέρα που πνιγόμουνα τόσο πολύ μετά από την καθημερινότητα της δουλειάς και του τρεξίματος, που είχα ανάγκη να μιλήσω σε ένα φιλαράκι και πήρα το Ν.Ρ. (πρώην συνάδελφος κι αυτός από το «ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΑΕ»). Αλλά όπως πάντα είχε δουλειά! Εκείνη τη μέρα πήγα με το αμάξι μου μια βόλτα από Πειραιά, παραλία-παραλία (το συνηθίζω όταν πνίγομαι να ψάχνω τη λύτρωση μου στη πόλη που αγάπησα και ποτέ δεν με απογοητεύει!) και συνέχισα μέχρι το Σούνιο… Δεν γουστάρω να συνεχίσω για τις σκέψεις μου εκείνες που έκανα σε εκείνη τη βόλτα κι επανέρχομαι στο σήμερα.

Ενάμιση ολόκληρο χρόνο παρόλες τις δυσκολίες που πέρασα και που κάποιες από αυτές τις μάθαινε, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να με πάρει ένα τηλέφωνο, να ρωτήσει αν είμαι καλά, αν ζω ή αν πέθανα. Βλέπετε ποτέ της δεν είχε χρόνο για μένα! Ήταν πάρα πολύ πολυάσχολη! Μια καριερίστα σε ένα μεγάλο μπακάλικο που είχε τη μορφή Ανώνυμης Εταιρίας! Εδώ βέβαια δεν είχε χρόνο ποτέ της για να μιλήσουμε οι δυο μας και να λύσουμε ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ κάποιες εκκρεμότητες που είχαμε και προτιμούσε να ζούμε σε μια «ΦΛΟΥ» κατάσταση που πολύ τη βόλευε! Γιατί φοβόταν μη με χάσει! Μη χάσει τη βολή της! Θα είχε χρόνο για να ενδιαφερθεί αν ζω ή αν πέθανα;

Αυτή η «φλου» κατάσταση με έκανα να μην έχω ζωή και όνειρα! Δεν με ενδιέφερε τίποτα πια! Κι ευτυχώς που πλέον πέθανε και αισθάνομαι ξανά ελεύθερος να ζήσω!

Βλέποντας το μήνυμα ειδοποίησης κλήσεων δεν ήξερα τί να κάνω, πώς να αντιδράσω στη συνέχεια. Ενάμιση χρόνο εξαφανισμένη χωρίς ένα τηλέφωνο! Α! Ψέματα! Με είχε πάρει στην ονομαστική μου εορτή πέρυσι, αλλά όντας άνεργος τότε, ήμουν σε μια συνέντευξη και το είχα κλειστό κι έτσι για να βγάλει την υποχρέωση –προφανώς δεν θα είχε πάλι χρόνο να ξαναπροσπαθήσει να με πάρει τηλέφωνο- μου έστειλε ένα μήνυμα sms «ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΣ ΚΙ ΟΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ!ΧΡΥΣΑ». Τί ευγενικό εκ μέρους της!

Ένοιωσα πολύ αμηχανία και κυρίως φόβο! Ήμουν σε δίλλημα, να την πάρω, ή να μην τη πάρω και να τ’ αφήσω αν θέλει να με πάρει αυτή; Γιατί να γκρεμίστηκε κανένας φούρνος μετά από ενάμιση χρόνο και να ενδιαφέρθηκε αν είμαι καλά, αποκλείεται! Φοβόμουν να την πάρω τηλέφωνο μη μου έλεγε «Δημητράκη; Μπορείς να ανέβεις στον πύργο του Πειραιά και να πέσεις; », γιατί φοβόμουν πως θα το έκανα, ο μαλάκας! Από την άλλη όμως είχα αρχίσει να ανησυχώ, γιατί την περασμένη Παρασκευή (29/9/2006) το απόγευμα μού είχε κάνει πέντε κλήσεις και φοβήθηκα μήπως έπαθε κάτι (υγεία κλπ. εκείνη ή κάποιος δικός της) και ήθελε βοήθεια. Έτσι λοιπόν τη περασμένη Τρίτη αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο να δω τί κάνει και τί ήθελε.

Η ώρα ήταν περίπου οχτώ και μισή το βράδυ. Την παίρνω στο κινητό της και την πετυχαίνω στο «ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΑΕ». Αφού καλησπεριστήκαμε και κάναμε τις συνήθεις αμήχανες και ηλίθιες ερωταπαντήσεις «τι κάνεις» και «πως είσαι» μου είπε «Δημήτρη; Ξέρεις γιατί σε πήρα; Κατεβαίνω υποψήφια με….». Της απάντησα ότι δεν ψηφίζω στο δήμο που κατεβαίνει –όχι ότι αν ψήφιζα εκεί θα την ψήφιζα κιόλας!- και συνέχισε με θράσος, σα να ήμασταν εντάξει μεταξύ μας «…καλά! Ξέρεις, ε; Αν ξέρεις κάποιον, βοήθησε!». Μου είπε επίσης ότι έτυχε και γνώριζε (ο μπαμπας φαντάζομαι!) τον/την υποψήφιο/α δήμαρχο κι επειδή ήθελε να κλείσει κάποιες τρύπες στο ψηφοδέλτιο τής πρότεινε να κατέβει! ΧΑΧΑ! Ω, ρε γέλιαααα!
Καλά ήθελα να ήξερα οι υποψήφιοι δήμαρχοι έτσι κλείνουν τρύπες; Ω! Χριστέ μου! Ποιοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τη πορεία αυτού του τόπου! Τέλος πάντων!

Στη συνέχεια μπήκε στο γραφείο ο αδελφικός μου φίλος Ν.Ρ.. «Νίκο; Ξέρεις με ποιον μιλάω;», «με ποιον;» αποκρίθηκε εκείνος, «με το “παιδί” μας! Το Δημητράκη!» και πλάσαρε το κινητό της στον υποτιθέμενο φίλο μου, που αν δεν τον πάρω τηλέφωνο εγώ, εκείνος δεν παίρνει, γιατί είναι κι εκείνος πολυάσχολος καριερίστας! Σημειωτέων ότι την τελευταία φορά που μιλήσαμε είχαμε κανονίσει μετά τη δουλειά να βρεθούμε κι όταν σχόλασα τον πήρα τηλέφωνο να του πω ότι έρχομαι, άλλα πνιγόταν τόσο που δεν ήθελε να τον ενοχλήσει κανείς και το είχε κλειστό!
-“Έλα ρε μαλάκα! Τι κάνεις;” μου είπε,
-“Καλά! Καλά ένα τηλέφωνο δεν μπορείς να πάρεις;” Του είπα
-“Εγώ, ή εσύ χάθηκες;”, αποκρίθηκε και συνέχισε λέγοντάς μου ούτε λίγο, ούτε πολύ ότι παρεξηγήθηκα επειδή δεν μου είχε επιστρέψει ένα ποσό που του είχα δανήσει!

Η απόλυτη ξεφτίλα και από τους δυο τους! Ναι Νίκο μου! παρεξηγήθηκα, όχι όμως γιατί μου έλειψε εκείνο το ποσό, δεν μου έλειψαν τα χρήματα! Μου έλλειψε ο φίλος μου που είχα ανάγκη να μιλάω μαζί του και να έχω δίπλα μου! Αλλά τελικά από ότι φάνηκε δεν νοιάστηκες ποτέ ως φίλος, αλλά ως αντίπαλος σε μια παρτίδα σκάκι που τους κανόνες τους κάνατε πάντα όπως σας βολεύανε! Έπαιζες κι εσύ το δικό σου παιχνίδι, όπως και όλοι οι άλλοι εκεί μέσα!

Αυτή είναι η απόλυτη ξεφτίλα, ο απόλυτος ξεπεσμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που κάνει τους ανθρώπους που κάποτε αγάπησες απόλυτα ψεύτικους, απόλυτα κάλπικους! Και κάποια στιγμή –αργά ή γρήγορα- σου φανερώνονται! Σου αποκαλύπτεται το απόλυτο ΨΕΜΑ τους! Γιατί φίλοι μου, κανένα σχέδιο δεν είναι απόλυτα τέλειο και κάποια στιγμή γίνεται το λάθος τους και πέφτει η μάσκα από τα πρόσωπά τους και τότε αποκαλύπτεται η γύμνια της αλήθειας τους! Το ψέμα τους που μέσα του σε έθισαν να ζεις! Και που για χάρη αυτού του ψέματος προσάρμοσες τη ζωή σου και φρέναρες τα όνειρά σου!

Συνήθως όταν αγαπάω, αγαπάω για πάντα! Για αυτό το ρήμα, για εμένα, νοείται μόνο ενεστώτας χρόνος και ποτέ παρελθοντικός, γιατί όταν αγαπώ, αγαπώ για πάντα! Μπορεί πολλές φορές ανθρώπους που αγάπησα, να έκοψα τις καλημέρες μαζί τους, μα δεν το έκανα γιατί έπαψα να νιώθω όπως ένιωθα για αυτούς, αλλά για να προστατέψω μόνο και μόνο τον εαυτό μου που ήταν εκτεθειμένος σε άτομα που δεν εκτίμησαν ποτέ τίποτα, ή που ο εγωισμός τους κάποια στιγμή με πλήγωσε! Όμως σε αυτές τις δύο περιπτώσεις που ανάλυσα σε αυτό το δημοσίευμα είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα! Αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα μου και από την περασμένη Τρίτη έχουν πεθάνει για μένα! Κι αισθάνομαι πολύ καλύτερα γι’ αυτό!

Ελεύθερος πλέον να ζήσω ξανά! Χωρίς ψέματα και ανοχή οποιασδήποτε υποκρισίας από το οποιοδήποτε φάντασμα! Από την οποιαδήποτε κάλπικη ψυχή!

Υ.Γ.No1: Αν η κοπέλα, που κάποτε έλεγα Golden Sugar (καμία σχέση με τη GoldieC του blogspot!) και που τελικά αποδείχθηκε πως ήταν απλά και μόνο ΧαΖή Ξανθιά , ήθελε μόνο και μόνο να την προβάλλω από τις ιστοσελίδες μου, γελιέται! Από τις ιστοσελίδες μου προβάλλονται μόνο πρόσωπα που είτε υπήρξαν, είτε εξακολουθούν να είναι καλά μου φιλαράκια -επί της ουσίας φίλοι κι όχι όποτε με έχουν ανάγκη!- και που κυρίως μου συμπεριφέρθηκαν, ή μου συμπεριφέροντε πάντα με σεβασμό προς τη ψυχή μου! Πάντα ΕΥΘΕΩΣ, χωρίς ποτέ να με περιπαίζουν προκειμένου να κάνουν τα παιχνίδια τους!
Άσε που όσοι προβάλλω είναι ικανοί σε κάτι! Εσύ, σε τί είσαι; Στο να υποκρίνεσαι τέλεια και να μοιράζεις ψέματα και υποσχέσεις; Δώσαμε! Δώσαμε! Δεν χρειαζόμαστε άλλους σωτήρες!

Υ.Γ.Νο2: Κάποια στιγμή, στα άμεσα σχέδιά μου, είναι να φτιάξω ένα blog όπου εκεί θα γράψω για όλη την ιστορία των 3,5 τελευταίων χρόνων της ζωής μου! Για μια ιστορία που δεν ήταν σωστή, δεν ήταν δίκαιη! A tale that wasn’t right! Όχι για να προσβάλλω και να εκθέσω τη ΧαΖή Ξανθιά, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Άλλωστε όσο θα αποκαλύπτεται η πουτανιά της συγκεκριμένης κοπέλας, άλλο τόσο θα επιβεβαιώνομαι κι εγώ ότι υπήρξα ΜΑΛΑΚΑΣ! Αλλά για να δουν οι νέοι άνθρωποι και κυρίως οι νεαρές γυναίκες ότι πρέπει να συμπεριφερόμαστε πάντα με ευθύτητα κι όχι να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας εγκλωβίζοντας τις ζωές και τα όνειρα ανθρώπων που δεν μας φταίνε σε τίποτα!

Με πίκρα, αλλά πλέον λυτρωμένος,

Jimmy Bloody Rose
Κορυδαλλός

Σάββατο, Οκτωβρίου 07, 2006

Πουτάνες κι Ερωμένες

Κάποιες φορές μετανοιώνεις για κάποιους ανθρώπους που κάποτε αγάπησες και είχες ψηλά και τότε μαζί με τον "θανατό" σου για αυτούς τους ανθρώπους και τον πόνο για αυτό το "θάνατο" έρχεται και το συναίσθημα της ΝΤΡΟΠΗΣ!
ΑΠΕΡΑΝΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ!!!

Ευτυχώς όμως μαζί με αυτο έρχεται και το συναίσθημα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!
ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!!!
Αισθάνεσαι απόλυτα ελεύθερος πια να συνεχίσεις να ΖΕΙΣ τη ζωή σου και να μην βάζεις φρένο στα όνειρά σου!

Έτσι λοιπόν το μόνο τραγούδι που κολλάει σε τέτοιες περιπτώσεις, σε τέτοιες κάλπικες ψυχές είναι το ακόλουθο που έκανα copy & paste από το www.onarmusic.gr .

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε μια ΧαΖή Ξανθιά υποψήφια δημοτικό σύμβουλο!!!
(Απόψε το βράδυ θα ακολουθήσει επόμενο δημοσίευμα με περισσότερες λεπτομέριες για το τί εννοώ και γιατί κάνω αυτή την αφιέρωση.)


Γαλάζιες Ερωμένες
στίχοι:Λευτέρης Πλιάτσικας
μουσική:Λευτέρης Πλιάτσικας

Δικιά σου πάλι η μοίρα κι
όλα τα ψέματα σου
τα είπες στον καθρέφτη
να αλλάξουν τα όνειρό σου

Κι όλοι αυτοί που είπαν
πως τέλειωσε η γενιά σου
μικρές νεράιδες που έκλεψαν
που πήραν την χαρά σου

Όπως οι ώρες που είχες δει
να ζουν σε μέρες ξένες
μοιάζουν μ’ αυτές που αγάπησες
πουτάνες και ερωμένες


Προάγγελος ο πόθος σου
για μια καινούρια αγάπη αυτά που φαίνονται
απλά σου άγγιξαν την πλάτη

Όπως οι ώρες που είχες δει
να ζουν σε μέρες ξένες
μοιάζουν μ’ αυτές που αγάπησες
πουτάνες και ερωμένες