Θέλω Το Σπίτι Μου Πίσω...!
Τις τελευταίες μέρες, εδώ και μια βδομάδα περίπου, κάθε βράδυ κλαίω. Δεν ξέρω τί ακριβώς φταίει! Η οικονομική κρίση; Η απόλυση του στενότερου συνεργάτη μου -του πιο εργατικού στην εταιρεία (!)-, του Β.Α.; Ο θάνατος της Whitney Houston και της χαμένης μας αθωότητας; Το ότι σε λίγες εβδομάδες κλείνω τα 34 χρόνια μου κι η ζωή μου είναι απολύτως σκατά και κάποιες γαμημένες στιγμές αισθάνομαι ότι στη ζωή μου δεν έχω καταφέρει απολύτως τίποτα;
Πάντως όλα ξεκίνησαν όταν ο αγαπημένος μου Real FM άρχισε να παίζει -τελευταία πιο συχνά, με αποτέλεσμα να τρυπώσει για τα καλά στο μυαλό μου- ένα τραγούδι που μου θύμιζε κάποιες πολύ όμορφες στιγμές της ζωής μου. Μία πολύ γνώριμη, γλυκιά μελωδία που όμως αδυνατούσα να θυμηθώ καλλιτέχνη, τίτλο κλπ. Το μόνο που θυμόμουν ήταν εκείνο πάρτι, το τελευταίο παιδικό πάρτι που βρέθηκα εκεί γύρω στα 10, στο πάρτι της παιδικής μου φίλης Ματίνας Γκ.
Ναι, το “Romantic World” της Dana Dawson και το “Ella, elle l'a” της France Gall πάντα μου θυμίζουν -και θα μου θυμίζουν- εκείνο το πάρτι της Ματίνας Γκ. (από το οποίο έφυγα πιο νωρίς απ' ό,τι έπρεπε, γιατί κάποιος μου είχε ανάψει τα λαμπάκια, αν θυμάμαι καλά, ΧΑΧΑ!), τη Ματίνα, το Βαγγέλη Δ., το Μιχάλη Π., την αδερφή μου τη Κ.Μ. (που ούτε στο γάμο της δεν μπόρεσα να πάω, γιατί δούλευα τότε στον “Κινέζο” σε συνθήκες άγριας δουλείας, που δεν θα 'θελα ποτέ να ζήσει ούτε ο εχθρός μου), το Γιάννη Μπ. (αλήθεια Γιάννη μου, λες να κατάλαβε κανείς τότε πόσο σκατά ήμουνα μέσα μου, που το μόνο που με ένοιαζε όποτε ερχόμουν στο φροντιστήριο Αγγλικών ήταν το να περνάω καλά και να γελάω όσο το δυνατόν περισσότερο;), όλους τους φίλους μου και το σπίτι μου, τη Νεάπολη! Θεέ μου, πόσο πολύ μου λείπει το σπίτι μου, η Νεάπολη!
Γιατί ναι, η Νεάπολη είναι το σπίτι μου! Η Νεάπολη ήταν, είναι και πάντα θα είναι το σπίτι μου όπου κι αν μένω, όσο μακριά κι αν βρίσκομαι! Όσα χρόνια κι αν περάσουν μακριά της! Γιατί σπίτι σου είναι εκεί που οι αναμνήσεις σου σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα και ήρεμα μέσα σου!
Ο Κορυδαλλός ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο! Ούτε όμορφες αναμνήσεις είχα ποτέ στον Κορυδαλλό (και την ευρύτερη εδώ περιοχή, της Νίκαιας κάτω της πλατείας Κρήνης), κάθε άλλο θα έλεγα! Αλλά κι ούτε βρίσκω την ηρεμία μου εδώ! Ποτέ δεν την έβρισκα! Ποτέ δεν την βρήκα! Ο Κορυδαλλός πάντα υπήρξε μία λύση ανάγκης για μένα, με την οποία προσπάθησα πολύ να προσαρμοστώ και να βρω κοινά σημεία αναφοράς, μπας και “δεθώ”, είτε ως ο τόπος γέννησής μου, είτε αλλάζοντας μεν σχολείο, αλλά συνεχίζοντας στο ίδιο φροντιστήριο Αγγλικών, ώστε να κρατάω μία επαφή με τη Νεάπολη. Πάντως ήταν μία λύση την οποία προσπάθησα πολύ να δεχθώ, που τελικά δεν συνήθισα ποτέ και την πλήρωσα πολύ ακριβά! Ίσως ακόμα την πληρώνω!
Ναι, τελευταία αισθάνομαι ότι από τα 34 χρόνια μου, αν αφαιρέσεις τα πρώτα 11 χρόνια της ζωής μου, τα χρόνια της Νεάπολης που υπήρξαν πραγματικά ευτυχισμένα, τα υπόλοιπα 23 χρόνια μάλλον θα ήθελα να τα ξαναζήσω! Μάλλον θα τα πέταγα στον κάδο ανακύκλωσης -αν υπάρχει τέτοιος για τα χαμένα χρόνια (!)- εάν δεν τα πέταγα μια και καλή στα σκουπίδια!!!
Τις προάλλες (την προηγούμενη εβδομάδα), αφού είδα στο youtube το βιντεοκλίπ του “Romantic World” της Dana Dawson, στη συνέχεια μπήκα στην ιστοσελίδα του σχολείου μου, του 26ου Δημοτικού Σχολείου Νίκαιας , μετά μπήκα στο Νεαπολίστα και είδα τις φωτογραφίες του και τελικά έπαθα κατάθλιψη! (Ναι, λες και δεν είχα! ΧΑ!) Μου ήρθαν όλες μαζί οι αναμνήσεις στο μυαλό! Σαν χαστούκι!
Σκέφτομαι πόσο πολύ άδικο μπορεί να είναι η ευτυχία να κρατάει μόνο κάποιες στιγμές, ακόμη και λίγων δευτερολέπτων -κι αν ακόμη κρατήσει μία περίοδο κάποιων χρόνων, αυτά να περάσουν σαν λίγα δευτερόλεπτα-, ενώ η μιζέρια, η μαυρίλα, η κατάθλιψη κι η δυστυχία να κρατάνε πολλά, πολλά χρόνια, που κυλάνε τόσο αργά λες και είναι αιώνας!
Θέλω το σπίτι μου πίσω!!! Θέλω τη Νεάπολή μου πίσω!
ΥΓ. Στις 27/10/11 ήταν η τελευταία φορά που σταμάτησα τη γαμημένη συνήθεια του καπνίσματος. (Η εικοστή τέταρτη απόπειρα διακοπής;! Η εικοστή πέμπτη;!) Αν δεν ανάψω ξανά τσιγάρο στις επόμενες μέρες, δεν θα ανάψω ποτέ!