Μόνοι Μας, Εγώ Κι Η Rosie.

Σπήλαιο, Δήμος Ζίτσας (Πρώην Δήμος Ευρυμενών), Ν. Ιωααννίνων, Νοέμβριος 2006

Η Rosie ατενίζει τον "παράδεισο" μου, λίγο πριν ολοκληρωθεί το ταξίδι μας από την "μεθυσμένη" Πρέβεζα! ;)

Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό θέλω να την κάνω μακριά.

Έχω ανάγκη από ένα μήνα άνευ αποδοχών (αν το δουν απ' τη δουλειά μου θα γελάνε!!!) και να φύγω.

Τελευταία με έχουν πιάσει τάσεις φυγής! Καιρό έχουν να με πιάσουν τόσο έντονα τάσεις φυγής. Τελευταία φορά ήταν το Νοέμβριο του 2006, όταν μετά από ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε ένα μέλος της οικογένειάς μου κι εξαιτίας του έντονου συναισθήματος που ένιωθα ότι αλλάζουν σιγά-σιγά οι ισορροπίες της ζωής μου, άρχισα να πνίγομαι και να μην με χωρά ο τόπος. Πήρα λοιπόν τη Rosie και φύγαμε για μία εβδομάδα στη Βορειοδυτική Ελλάδα. Το ίδιο έχω ανάγκη να κάνω και τώρα. Να φύγω μακριά. Ίσως μακρύτερα. Ίσως περισσότερο χρόνο. Πάντως να φύγω!

Θέλω να πάρω τη Rosie και να φύγουμε μακριά. Εγώ κι η Rosie! Μόνοι μας! Χωρίς προορισμό, χωρίς προγραμματισμένη διαδρομή, χωρίς λόγο και σκοπό. Μα το κυριότερο, χωρίς σκέψεις!

Rosie, τί λες για Σκωτία, ή Ιρλανδία; Βροχερή, μουντή και μελαγχολική. Όπως κι η διάθεσή μου!

(Rosie: Δε μας γαμάς ρε μαλάκα, που μετά από τόσο καιρό στο γκαράζ που με έχεις και σκουριάζω, με θυμήθηκες για να ξεσπάσεις τα μανιοκαταθλιπτικά σου;!!!)