Εκλογικός (ή Πασχαλινός) Κόμπος

Κοντεύει να κλείσει ένας μήνας από το τελευταίο μου δημοσίευμα –περίεργο κι αρκετά λακωνικό, για να πω την αλήθεια- κι επειδή απόψε ήθελα να συνεχίσω με κάποιο άλλο θέμα, έπρεπε να συνεχίσω το προηγούμενο για να μην αφήσω απορίες, αλλά κυρίως για να σβήσω περιέργειες (δεν μου αρέσει να με αφήνουν με την απορία, ποτέ δεν μου άρεσε και ούτε εγώ γουστάρω να το κάνω στους άλλους).

Στα δύο προηγούμενά μου δημοσιεύματα της Κυριακής 15 Οκτωβρίου 2006, Κυριακής των εκλογών, αναφέρθηκα για έναν κόμπο που ένιωσα εξαιτίας της απουσίας αγαπημένων τόπων, μα κυρίως αγαπημένων προσώπων και νεκρών ονείρων!

Συνήθως στις εκλογές ταξιδεύαμε στα Γιάννενα, μιας και τα πολιτικά δικαιώματα βρίσκονται σε ένα δήμο βορειοδυτικά της πόλης. Ήταν μια ευχάριστη αφορμή να ξανασμίξει η παρέα που είχε σκορπίσει το τέλος του καλοκαιριού και τα σχολεία κι αργότερα οι σχολές και οι δουλειές μάς έκαναν να χαθούμε! Ήταν η παρέα των εννέα όπως μου άρεσε να την αποκαλώ. Η Αθηνά, ο Τάκης, ο Βασίλης, η Μίνα, η Φρόσω, η Γιώτα, εγώ, η Γωγώ και η Λαμπρινή. Η σειρά των ονομάτων δεν είναι τυχαία, είναι κατά σειρά ηλικίας κι ελπίζω αν το διαβάσουν ποτέ τους να μην μου κρατήσουν κακία! ;)

Ό,τι κι αν είχε συμβεί στην παρέα, είτε προσωπικά ο καθένας ξεχωριστά, είτε κάτι που αφορούσε κοινώς δύο ή περισσότερα μέλη της μαζί, τα ξεχνούσαμε, ή τα συζητούσαμε, ή τα ξεπερνούσαμε. Δεν ξέρω πώς, αλλά όποτε θα βρισκόμασταν μαζί πάντα θα ήμασταν καλά μεταξύ μας και θα περνούσαμε καλά.

Τα απογεύματα αλωνίζαμε στο χωριό για να κάνουμε τσιγάρο στα κρυφά από τους μεγάλους, τα βράδια δε, θα μαζευόμασταν σε κάποιο σπίτι μόνοι μας και θα αράζαμε με το ράδιο ανοικτό να παίζει πάντα Πουλόπουλο που θύμιζε στη Φρόσω τον …(ωχ! δεν θυμάμαι τον άντρα της-anyway!) και θα τα πίναμε ως το πρωί!

Αφού θα λέγαμε τα νέα μας και τους προβληματισμούς μας για την καθημερινότητα και το μέλλον μας κι αφού θα αναλύαμε με κάθε λεπτομέρεια τις γκομενικές μας ανησυχίες, τότε εκεί μεταξύ δεύτερου και τρίτου ποτηριού ουίσκι, λίγο πριν βαρεθούμε κι αρχίσουν να πέφτουν τα βλέφαρα –καλά δεν το συζητώ! η Λαμπρινή θα είχε γύρει στο κρεβάτι και θα κοιμόταν ως συνήθως, με τα μάτια μου πάντα καρφωμένα πάνω της- τότε θα έπαιρνα εγώ το τηλεπεριοδικό της εβδομάδας και θα τους έκανα όπως συνήθιζα να γελάνε!

Τη βραδιά των εκλογών θα μαζευόμασταν παρέα με τους μεγάλους –ίσως τη μοναδική βραδιά που καταδεχόμασταν να μοιραστούμε το ίδιο σπίτι μαζί τους- και θα πίναμε συνήθως καυτερό, σπηλιώτικο τσίπουρο τσιμπολογώντας παράλληλα τις λιχουδιές της Γιώτας (μητέρα τριών εκ των ανωτέρω κοριτσιών και ξαδέρφη μου). Λιχουδιές όπως μπατσαριά (χορτόπιτα, με πολλά και διάφορα χορταρικά που αντί για φύλλο έχει “στουμπισμένο” κουρκούτι από καλαμποκάλευρο), γαλοτύρι (γιαούρτι με αλάτι, αλλά αν βιάζεστε να ξινίσει γρήγορα ρίχνεται λίγο ξύδι, αλλά και λίγο λάδι για να μην παραξινίσει και να γλυκάνει) και βέβαια πάντα όλο και κάποιο κοψίδι θα είχε για να μας «πιάσει». Ο Μήτσος (σύζυγος της Γιώτας και δεύτερος μου ξάδερφος) αν είχε προσωπικό όφελος –ως συνήθως δηλαδή!- θα άρχιζε να μετράει ψήφους, ποιοι τον ψήφισαν και ποιοι όχι!

Αυτά συνήθιζαν να συμβαίνουν όταν τα μέλη της παρέας των εννέα ήταν ελεύθερα και ωραία, γιατί σήμερα, εν έτη 2006, από τα εννέα μέλη της παρέας, τα 8 είναι παντρεμένα και τα έξι έχουν από τουλάχιστον ένα παιδί!

Δεν ξέρω, αλλά πέρα του ότι είναι στιγμές που μου λείπουν αφόρητα -εκείνες οι στιγμές, εκείνα τα πρόσωπα, εκείνα τα μέρη- κάποιες άλλες στιγμές κάθομαι κι αναρωτιέμαι πόσο αληθινά, ευθύ και ξηγημένα συμπεριφερόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλο! Αντίθετα σήμερα όλα γίνονται πλαγίως, διπλωματικά, «με το μαλακό».

Χρατς! Ουπς! Σόρρυ! Σου ‘σκισα το μπλουζάκι!

Σήμερα σε θυμούνται μόνο και μόνο για να σου θυμίσουν να πας να τους ψηφίσεις ξανά! Ε, όχι! Δεν πρόκειται να ξαναπάω!

Υ.Γ.Νο1: Το τραγούδι "The Color Of The Night" της Lauren Christy ήταν επιτυχία το φθινόπωρο του 1994 και μου θυμίζει πάντα τη Λαμπρινή. Τον Ιούλιο του '94 είχα συνειδητοποιήσει ότι ήμουν ερωτευμένος με τη Λαμπρινή, δεν πρόλαβα, μιας και το επόμενο Πάσχα (Απρίλης '95) ήταν ήδη μαζί με τον σημερινό της σύζυγο, τον Αλέξη! Ίσως να ήταν για καλό, γιατί θα γινόμασταν "κώλος"!

Υ.Γ.Νο2: Το αποψινό δημοσίευμα γράφτηκε ακούγοντας το O.S.T. της ταινίας Texas, Paris σε μουσική Ry Cooder. Ένας από τους λόγους που μου αρέσει η συγκεκριμένη ταινία είναι και η Nastasia Kinski μιας και αν ήταν μελαχρινή θα της έφερνε πολύ!