Χαρούμενα Καταθλιπτικά Χριστούγεννα #1

Ώρα 2:20 ξημέρωμα Κυριακής. Τα πίνω μόνος στο μπαλκόνι ακούγοντας "Blues In The Night". Δεν ξέρω ποιος έδωσε το συγκεκριμένο τσίπουρο στον πατέρα μου, πάντως είναι το καλύτερο φαρμάκι μια τόσο κρύα βραδιά και συνάμα τόσο καταθλιπτική, ανάμεσα σε πολύχρωμα φωτάκια που παίζουν σα τρελά.
Δεν θυμάμαι ποτέ να πέρασα Χριστούγεννα χωρίς το αίσθημα της κατάθλιψης. Ίσως τελικά να γεννήθηκα έτσι μ' ένα προβληματικό γονίδιο, που άλλοτε με κάνει να πετάω κι άλλοτε να σέρνομαι. Επίσης δεν θυμάμαι να υπήρξε ποτέ άνθρωπος να μ' αγαπήσει ουσιαστικά, ελεύθερα κι αληθινά. Κι όταν λέμε αγάπη δεν εννοούμε έτσι όπως έχουμε μάθει ν' αγαπάμε σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία, κτητικά. Ούτε όπως μας έμαθαν οι διπλωματικές μας συνήθειες, δημοσιοσχετίστικα, παίζοντας μεταξύ αλήθειας και ψέματος!
Η αγάπη φαίνεται μόνο από το πόσο ψηλά βάζουμε στις προτεραιότητές μας έναν άνθρωπο. Ό,τι και να πούμε, τα λόγια είναι αέρας κι ο ήχος απ' τα λόγια θα σβήσει, καθώς ολοένα και θα μειώνεται η έντασή του αέρα.