Χαρούμενα Καταθλιπτικά Χριστούγεννα #2

Δεν υπήρξα ποτέ βασική προτεραιότητα στη ζωή κάποιου ανθρώπου κι ίσως σ' αυτό να φταίω αποκλειστικά εγώ κι ο τρόπος που έχω μάθει να ζω και ν' αγαπώ.
Από μικρός ποτέ δεν μ' άρεσε να βρίσκομαι μπροστά. Πάντα ένιωθα πιο άνετα όταν βρισκόμουν πίσω, στο background! Ίσως πίσω από αυτή τη συμπεριφορά να κρύβεται μια διάθεση αποφυγής ευθυνών, όμως κι έτσι προτιμώ να κάνω καλά στους άλλους χωρίς να φαίνονται, γιατί δεν μ' αρέσουν ούτε τα "μπράβο", ούτε τα "ευχαριστώ". Δεν νιώθω καθόλου άνετα.
Έτσι λοιπόν έχω μάθει σ' ένα τρόπο σιωπηρής αγάπης. Απόλυτα ελεύθερης! Αυτός ο τρόπος έχει ένα κακό. Δεν καταλαβαίνουν οι γύρω μου πότε είμαι καλά και πότε άσχημα, με αποτέλεσμα την πλήρη αγνόησή μου και τη συνέχιση της ζωής τους ανενόχλητα! Ποτέ δεν έχω πει τί έχω εγώ ανάγκη. Δεν γουστάρω να φωνάζω.
Έτσι λοιπόν κάθε αγαπημένο μου πρόσωπο συνεχίζει τη ζωή του αγνοώντας με.
Αλήθεια, αν σου έλεγα απόψε να μείνεις δίπλα μου, να μου κρατήσεις το χέρι και να μ' ακούσεις, θα γινόμουν η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή σου;