Κι όμως ήταν σαν προχτές*

Πέρασαν έντεκα χρόνια
Κι όμως ήταν σαν προχτές*
Έντεκα χρόνια στη σιωπή
Έντεκα χρόνια κλεισμένος σ’ ένα υπόγειο
Δίχως φωνές, δίχως χαμόγελο
Κι όμως ήταν σαν προχτές*

Όλοι αναρωτιούνται
γιατί το βάζω στα πόδια
γιατί χάνομαι έτσι ξαφνικά
γιατί δεν μιλάω
γιατί δεν τραγουδάω
γιατί δεν γελάω τώρα πια
κι όλοι με φοβούνται έντονα

Ο Kurt πέθανε, οι Guns διαλύθηκαν
Τα ζάρια δεν ακουστήκαν ξανά
Η βότκα σώθηκε, ο φραπές ζεστάθηκε
Μόνο ένα πράγμα δυνάμωσε
Η συχνότητα που ανάβουν τα τσιγάρα μου
Σαν προτρέπω τον καρκίνο των πνευμόνων
Να νικήσει τον καρκίνο που έχει η ψυχή μου όλα αυτά τα χρόνια
Κατάθλιψη, ο καρκίνος της ψυχής.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί κάνω ό,τι κάνω!
Μόνο η Λ. ξέρει, όλη την ιστορία
Μόνο τη Λ. φοβάμαι!
Και τη φοβάμαι γιατί ακόμα κι όταν με βλέπει μετά από χρόνια
Δε χρειάζεται να με ρωτήσει τί έγινε και τί κάνω,
διαβάζει τα μάτια μου απόλυτα!
Μπορεί ακόμη να διαβάσει και τη σκέψη μου,
όντας χιλιόμετρα και χρόνια μακριά της.

*Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου 1997