Ιλάειρα

Χτες βράδυ είδα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Είδα τη Λάειρα να είναι ξανά δίπλα μου, να μου χαμογελάει και να με φιλάει. Η μελαχρινή μου φίλη που όπως πάντα θα ερχόταν δίπλα μου να αφουγκραστεί κάθε μου ανησυχία, κάθε μου στενοχώρια και να τρυπώσει στην αγκαλιά μου με το αθώο βλέμμα της και το αυθόρμητο χαμόγελο μικρού παιδιού, να πάρει και να εξαφανίσει κάθε άσχημη σκέψη μου. Έτσι και χτες βράδυ! Ήρθε άλλη μια φορά, αλλά αυτή τη φορά στο όνειρό μου.

Κι ενώ την είχα αγκαλιά όπως συνήθιζα και τα λέγαμε, ξαφνικά το αθώο παιδικό βλέμμα της πάγωσε και το χαμόγελό της χάθηκε! Απλώνοντας τα μπροστινά της πόδια πάνω μου εμφανίστηκαν νύχια γάτας, καρφώνοντάς τα στο δεξί μου χέρι, και ταυτόχρονα ανοίγοντας το στόμα της εμφανίστηκαν κυνόδοντα λέαινας, προσπαθώντας να με δαγκώσει. Το καλό μου φιλαράκι είχε μεταμορφωθεί σε ένα σκοτεινό, ατίθασο κι επιθετικό αιλουροειδές που δεν μπορούσες να το ψυχολογήσεις.

Προσπάθησα να το αποφύγω, μα μάταια. Ξέφυγα μια φορά από τα γαμψά του νύχια, μα και πάλι με μια κίνηση λαιμητόμου τρύπωσε και πάλι τα νύχια της στη σάρκα μου και οι κυνόδοντες λέαινας άρχισαν να ματώνουν το χέρι μου. Σπρώχνω τη λέαινα προς τα πίσω βγάζοντας τα βρικολακίσια δόντια της απ’ τη σάρκα μου, μα ξανά με μια απότομη κίνηση που αυτή τη φορά θύμιζε το μίσος και την οργή σκυλόψαρου καρφώθηκε για τα καλά στη σάρκα μου. Άρχισα να αιμορραγώ ασταμάτητα, με τον πόνο να μ’ αγγίζει στη καρδιά.
Κάπου εκεί ξύπνησα ταραγμένος με τους συμβολισμούς του εφιάλτη να στοιχειώνουν τη σκέψη μου. Ελπίζοντας πως το συγκεκριμένο όνειρο αναφερόταν σε πρόσωπα και καταστάσεις του παρελθόντος κι όχι του μέλλοντος…!
…δεν έμειναν άλλωστε και πολλά άτομα να μπορούν να το κάνουν πραγματικότητα.

Κιτρινισμένες Φωτό:Κεφαλονιά, Αύγουστος 1993, Λάειρα, κόκκινος γιος κι εγώ